Is niet zo heel gek hoor. Het is bijna vakantie en vaak moet je op het laatste moment nog heel veel regelen. Rapporten moeten nog geschreven worden, vergaderingen moeten nog gehouden worden over het uitwerken van nieuwe ideeën, de laatste repetities moeten gemaakt worden en dan natuurlijk ook weer corrigeren. De klas moet aan kant, want dan begin je in het nieuwe schooljaar met een schone klas. Genoeg te doen in die laatste weken!
Thuis gaat het gewone leven door. Zeker nu met een nieuw hondje. Meer haar in huis om van de vloer te vegen, nog een pup om op te voeden, katten bij de buren vandaan plukken (vanwege nieuw hondje), was draaien, boodschappen doen en ondertussen nog die opleiding Wiskunde zien af te maken. En o ja, vrienden ontmoeten tijdens feestjes en bandjes kijken, want dat hoort bij onze ontspanning! Sociaal leven is belangrijk, dat hoort er bij!
Dus ben ik moe.
Tja, moet ik eigenlijk wel vermelden dat 'moe' zijn bij mij een beetje extra moe is. Sinds een aantal jaar heeft iemand mij verteld dat ik mij niet aanstel en dat die pijn die ik vierentwintig uur per dag voel echt niet normaal is. De stempel die de arts gaf was Fibromyalgie. Heb ik weer. Zo'n 'vage' ziekte waar niemand iets mee kan. Lekker makkelijk: "o, joh, het zal wel fibro zijn."
Eigenlijk kan ik daar niets mee. Ik heb het te druk om mij zorgen te gaan maken over mijn eigen lijf. Het moet maar gewoon mijn tempo aanhouden! Kom nou.
Helaas werkt dat niet helemaal in de praktijk. Best grappig, de tijd die je gezond verstand moet nemen om door te laten dringen dat je niet alles meer kan doen op tempo 'snel'. Ineens moet je gaan nadenken wat je wel kan en wat je moet laten. Ineens worden werkzaamheden en gebeurtenissen omgerekend in energie. Als Wiskundige verdeel ik die energie in een X aantal lepels. Ik kan een X aantal lepels inleveren per werkje, gebeurtenis of bezigheid. Zelfs aankleden en tandenpoetsen valt daar onder tegenwoordig. Ik heb nu zo'n twaalf lepels die ik per dag kan 'inzetten'. Ik kan dus opstaan en aankleden (1 lepel), ik kan naar mijn werk rijden in de auto (1 lepel), ik kan de hondjes een half uur uitlaten (1 lepel), ik kan een dag lesgeven (4 lepels), ik kan dan weer naar huis rijden (1 lepel) en dan is het boodschappen doen en eten koken (weer 1 lepel). Weer hondjes uitlaten (tja, weer 1 lepel). Ik heb nu nog twee lepels over. Kan ik bijvoorbeeld een was draaien, studeren, repetitie maken, even bij iemand op bezoek, stofzuigen, manlief naar zijn repetitieruimte rijden, TV kijken op de bank (ook dat kost mij 1 lepel!). Keuzes genoeg.
Ik kan niet over die 12 lepels per dag heen. Dat zou namelijk betekenen dat ik lepels gebruik van de volgende dag! En ja, wat als er dan net iets leuks op de planning staat? Van te voren weten wat er aan komt is voor mij heel handig, in verband met het verdelen van de lepels! Kom je vragen of we morgen de stad in gaan, want dat is zo gezellig, dan moet ik afhaken. Gaat me nooit lukken, de hele dag slenteren in een drukke stad. Kost me zeker 15 lepels! Heel soms kan ik een beetje smokkelen. Als het voor iets is wat ik echt heel leuk vind, dan kan ik die 15 lepels wel gebruiken, maar dan moet het echt heel leuk zijn.
Dit zit de hele dag in mijn hoofd. Lepels, pijn, waar zit de pijn nu en wat nog te doen vandaag. Word je best moe van moet ik toegeven. Ik vind zelf dat ik er redelijk mee om kan gaan. Ben ik zelfs trots op. Om mij heen hoor ik mensen die niet meer fulltime kunnen werken, die hulpmiddelen nodig hebben of die naar de medicijnen grijpen. Doe ik allemaal niet aan. Heb ik niet nodig hoor. Echt niet! Wat ik wel moeilijk vind is het onbegrip van mijn omgeving... Ik heb geleerd om niet snel te klagen. Om niet de hele dag te lopen zeuren dat je iets hebt of hoe rot je je wel niet voelt. Doe ik ook niet. Toch zou het wel handig zijn, want mensen vragen mij dingen te doen die mij wel 25 lepels kosten. Allemaal in een keer. Dat zijn dus twee dagen! Zeg je dan: "Sorry, maar je weet toch dat dat niet kan?' of "Ik ben op, gaat me niet meer lukken vandaag", dan krijg ik steevast scheve gezichten. Ze zien niet aan je dat je iets 'mankeert'. Daar heb ik dan echt de balen in. Ik zou heel graag willen dat ik het kon! Natuurlijk wil ik mee even heen en weer naar Frankrijk voor dat leuke bandje, natuurlijk wil ik meedoen met sportdagen van school, natuurlijk wil ook ik weer graag sporten om mij weer wat beter te voelen, natuurlijk! Maar mijn lepels zijn op....
Boos worden omdat ik nee moet zeggen, dat kan ik wel heel goed. Het gevoel hebben dat ik echt iets moet, of dat iemand iets van mij verlangt wat ik hem niet kan geven, daar kan ik ook flink boos om worden. Echt nijdig. Zeker als mijn eigen man iets van me vraagt en ik weer nee op moet zeggen. Boos en teleurgesteld tot diep van binnen. Dat kost overigens 2 lepels...
Zes jaar geleden vertelde iemand mij dat ik binnen tien jaar in een rolstoel zou zitten als ik door zou gaan zoals ik toen deed. Nou, daar geloof ik niets van. Fibro heeft een waslijst aan kwalen zoals pijn in bindweefsel en spieren, moe zijn, vergeetachtig zijn, hoofdpijn, enz..., maar het in geen progressieve ziekte. Het 'zinken' van het idee in dat gezond verstand moet alleen nog echt plaats vinden. Bij mij dan. Het accepteren -van moet nog gebeuren. Het loslaten van ' ik moet nog..' moet nog gebeuren .. denk ik. Bij mij dan. En ook daar word je moe van!
Nog even volhouden, dan vakantie. Kan ik lepels sparen. Een klein beetje dan. Wat theelepeltjes misschien.
Ik ben moe.
